امام علی (ع) می فرماید: «آن که تو را هشدار داد چون کسی است که تو را مژده داد». چه زیبا سخنی از امیر عدل و عدالت. سخنی که هشدار را به مانند مژده و خوش خبری دانسته و آن را خوش یمن تلقی می کنند که به واقع هم اینگونه است.
کسی که صلاح کس دیگر را بخواهد در مقابل کاری ناپسند به او هشدار و تذکر می دهد و او را به نیکی و خیر راهنمایی می کند و در واقع او را از شر و بدی حراست می نماید.
و چه واژه نیکی است واژه حراست، حراست در لغت به معنای پاسداری و مراقبت کردن می باشد. از لحاظ عرف اداری حراست به نهادی گفته می شود که در قلب تشکیلات یک سازمان وجود داشته و وظیفه خطیر مراقبت از سلامت اجزای ریز و درشت آن تشکیلات را در برابر انواع و اقسام انحراف های موجود به عهده دارد.
حفاظت از سلامت در راستای حفظ اصول و ارزش های نظام مقدس جمهوری اسلامی به عهده حراست میباشد چرا که هر سازمانی جهت نیل به اهداف خود به سلامت درونی نیاز دارد.
از آنجا که سلامت هر سازمان و افراد آن همواره در معرض آلودگی ها و تهدیدهای درونی و نفوذی است برای حفظ سلامت و پیشگیری از آلودگی ها نیازمند سیستمی هستيم که با دقت زياد از نفوذ آفت ها جلوگيری کند و با تشخيص و شناخت آفت های درونی زمينه های علاج به موقع و سلامت سازمان را فراهم سازد.
بنابراين حضور حراست در عرصه های مختلف همواره در جهت دستيابی به دو هدف عمده، یکی حفظ و ارتقاء توان حفاظتی و امنیتی به منظور پیشبرد اهداف و دوم انجام اقدام های موثر جهت حفاظت همه جانبه منابع انسانی و مالی میباشد.
حراست به عنوان چشم بیدار در سازمان، با توجه به اشراف اطلاعاتی که به مجموعه دارد می تواند مشاور خوبی محسوب شود و همه باید قدردان این چشم بیدار باشیم. بر همین اساس لازم است تمامی نهادها، سازمانهای مردم نهاد، مدیران و مسئولان و بالاخص کسانی که خود زمانی در مدیریت ها حضور داشته و کاملا به این موضوعات اشرافیت کامل دارند با درک صحیح و درست از شرایط و قوانین و نیز چارچوب مورد انتظار نظام، در موضعگیری ها و اقدامات خود ملاحظات فوق را مدنظر قرار دهند و این سخن مولا علی (ع) را سرمشق خود قرار دهند که فرمود: «سخن در بند توست، تا آن را نگفته باشی، و چون گفتی تو در بند آنی، پس زبانت را نگهدار چنانکه طلا و نقره خود را نگه می داری، زیرا چه بسا سخنی که نعمتی را طرد کند یا نعمتی را جلب کند.»