در بسیاری از کشورها جایی که استفاده از عوارض طبیعی برای تعیین خط مرز ممکن نباشد، از خطوط نصف النهار، مدارها یا خطوط مستقیم و مدور استفاده می کنند.
این گونه مرزها را مرزهای هندسی می گویند. اولین بار در سال ۱۴۸۱ م، پاپ از این نوع مرز استفاده کرد. بدین ترتیب که دنیای شناخته شده آن روز را با استفاده از خط نصف النهاری که در ۳۷ لیگی غرب جزایر دماغه سبز قرار داشت، بین دو دولت اسپانیا و پرتغال تقسیم کرد. گر چه مرزهای هندسی این مزیت را دارند که به آسانی می توان آن ها روی نقشه و زمین مشخص کرد، اما اغلب باعث بروز کشمکش های سیاسی میان دو دولت ذینفع می شوند، زیرا معمولاً بدون توجه به چشم انداز فرهنگی منطقه تعیین می شوند. فراتر از آن، تأسیس و نگهداری این نوع مرز مستلزم صرف هزینه هنگفتی است که برای بسیاری از کشورها سنگین است. برای مثال، بخش اعظم مرز میان دولت ایالات متحده آمریکا و کانادا با مدار ۴۹ درجه عرض شمالی تعیین شده است. این مرز که از جمله مرزهای پیش از سکونت است، عملکرد خوبی داشته و کمترین منازعات سیاسی را پدید آورده است، ولی حفظ و نگهداری تأسیسات و پاسگاه های مرزی آن برای دولت آمریکا هزینه زیادی در بر دارد.
منبع: کتاب جغرافیای مرز با تاکید بر مرزهای ایران
به گزینی: الناز قنبری