این منطقه که تا پیش از اعلامیه ترومن در ۱۹۴۵م، بیشتر معرف زمین شناسان، صیادان، مهندسان و دریانوردان بود، از این تاریخ به دلیل ادعای دولت ایالات متحده آمریکا بر منابع بستر و زیر بستر دریا بویژه حوضه های نفتی جنبه حقوقی یافت.
این منطقه برون ساحلی را از دو نظر باید تعریف کرد:
تعریف جغرافیایی: خشکی های روی زمین اعم از قاره ها با جزایر بزرگ و کوچک اغلب با حاشیه ای که در ژرفای کم زیر آب نهفته است و پهنای متوسط آن حدود ۱۶۰ کیلومتر است (البته پهنا بسیار متغیر است و بین ۳ تا ۱۰۰۰ کیلومتر در برخی سواحل مشاهده شده است) احاطه شده است. شیب این حاشیه ابتدا کم و بتدریج زیاد می شود تا جایی شیب یکباره زیاد شده، به صورت سکو به کف دریا می پیوندد.
این سکو که لبه خارجی آن در ژرفای ۲۰۰ متر ظاهر می شود، فلات قاره با سکوی ساحلی (ایوان خشکی) نام دارد. شیب تند سکو، سراشیبی قاره و رسوباتی را که در بسیاری موارد در پای سراشیبی انباشته شده اند، فراز قاره و مجموع آن را (سکو، سراشیبی و فراز قاره) حاشیه قاره می خوانند؛ حاشیه قاره حدود یک پنجم وسعت کف دریاها را به خود اختصاص داده است. بنابراین، فلات قاره از نظر زمین شناسی بخشی از خشکی است و می تواند دنباله همان صخره ها و معادن موجود در قاره ها باشد.
منبع: کتاب جغرافیای مرز با تاکید بر مرزهای ایران
به گزینی: الناز قنبری
