حدود هفتاد هشتاد سال پیش مرز به معنای کنونی وجود نداشت. حد و مرز دو کشور نهایتا با سنگ چین مشخص می شد.
به گزارش مرزنیوز و به نقل از فرارو؛ مفهوم مرز در ادبیات سیاسی، مفهومی جدید است. در روزگاری نه چندان دور، از واژه «سرحدات» به جای مرز استفاده می شد. هممرزی ایران و عثمانی (ترکیه کنونی) در دوره های مختلف تاریخی همواره منازعات و اختلافات متعددی را میان دو کشور پدید آورده است. ارتباط خارجی دو کشور ایران و ترکیه در زمان پهلوی اول با رفع اختلافاتمرزی و فرهنگی دیرینه بین دو کشور تا حدی دوستانه شد.
در برخی از منابع آمده است که در جریان رفع اختلافات مرزی بین ایران و ترکیه، رضاشاه پهلوی ارتفاعات آرارات در غرب ایران را به ترکیه بخشید. در این تصویر مرز ایران و ترکیه با سنگچین مشخص شده است و مرزداران ایرانی و ترک در کنار یکدیگر دیده می شوند. پشت سر آنها دو قله آرارات بزرگ و کوچک دیده می شود.
گفتنی است مرز ایران و ترکیه (ترکی استانبولی: İran–Türkiye sınırı) ۵۳۴ کیلومتر (۳۳۲ مایل) طول دارد و در شرق ترکیه و شمال غربی ایران قرار دارد. در منتهی الیه شمالی آن جمهوری آذربایجان قرار دارد و در منتهی الیه جنوبی با عراق هممرز است. ستون فقرات مرزایران و ترکیه در سال ۱۰۴۹ هجری قمری (۱۶۳۹ میلادی) طی عهدنامه زهاب بنیان نهاده شد و به جنگهای ۱۵۰ ساله دودمان صفویان و امپراتوری عثمانی که عمدتاً بر سر اراضیمرزی بود خاتمه داد. البته این موضوع به معنای پایان اختلافات مرزی نبود اما قرارداد زهاب از یک دیدگاه واجد اهمیت خاص است، زیرا برای اولین بار از حدود مناطقمرزی دو کشور صحبت به میان آمد هر چندمرز دو کشور به طور دقیق مشخص نشد. توافق نهایی و کامل بر پایه رضایت دو طرف تا زمان دودمان پهلوی و جمهوری ترکیه طول کشید.
لینک کوتاه: https://marznews.com/?p=204098