حاکمیت هر دولت در مرزهای خشکی و دریایی آن دولت پایان می یابد. این مرزها در واقع به صورت سطوحی نمایان می شود که تا جو زمین امتداد دارند و در عین حال قلمرو هوایی دو دولت مجاور را هم جدا می کنند.
توانایی نظامی هواپیماها برای اجرای عملیات بمباران و تجسس که طی جنگ جهانی اول به نمایش در آمد روشن ساخت که دولت ها به هیچ چیز، جز حاکمیت کامل بر محدوده هوایی خودشان و بدون حق عبور بی ضرر برای دیگران رضایت نخواهند داد و ملاحظات امنیتی نیز چنین حکم می کرد.
از آن زمان، قاعده عرفی این بوده است که هواپیماهای یک کشور حق دارند بر فراز دریای آزاد پرواز کنند، ولی بر فراز قلمرو زمینی و هوای فوقانی دریای سرزمینی دیگران چنین حقی ندارند. نقض حریم هوایی دولت دیگر، نقض جدی حقوق بین الملل محسوب می شود.
منبع: کتاب جغرافیای مرز با تاکید بر مرزهای ایران
به گزینی: الناز قنبری
