امروزه دولت ها، شش نوع صلاحیت را در مناطق برون ساحلی اعمال می کنند، این مناطق عبارتند از: آب های داخلی؛ دریای سرزمینی؛ منطقه مجاور یا منطقه نظارت؛ منطقه انحصاری اقتصادی؛ سکوی ساحلی یا فلات قاره و آب های آزاد.
آب های داخلی
این مناطق شامل خورها، خلیج ها و برخی شبه خلیج ها و مرداب هایی است که پیش از خط مبداء قرار دارند و جزو آب های ملی هر کشور محسوب می شوند. دولت ساحلی، بر بستر دریا، آب و فضای هوایی فراز آن حاکمیت کامل دارد.
برخی شبه خلیج ها را می توان بر اساس ضابطه تاریخی تحت عنوان «آب های داخلی» به حساب آورد؛ حتی اگر آن قدر وسیع باشند که مشمول ضوابطی نباشند که کنوانسیون ۱۹۵۸م، ژنو برای «آب های تاریخی» مشخص کرده است.
در اصل آب های تاریخی به آب هایی اطلاق می شود که برای مدت طولانی و به طور متمرکز مورد استفاده یک دولت ساحلی قرار گرفته باشند، بدون اینکه مورد ادعای دولت دیگر باشند.
منبع: کتاب جغرافیای مرز با تاکید بر مرزهای ایران
به گزینی: الناز قنبری