این منطقه، معمولاً از خط مبداء – خواه خط مبداء جزری خواه خط مبداء مستقیم که طبق قانون بین نقاط مشخص رسم می شود – شروع شده و تا فاصله معینی که مورد ادعای دولت ساحلی است، به سوی دریای آزاد امتداد می یابد و طبق کنوانسیون سوم حقوق دریاها در سال ۱۹۸۲م، می تواند حداقل ۳ و حداکثر ۱۲ مایل عرض داشته باشد.
امروزه دولت ها، شش نوع صلاحیت را در مناطق برون ساحلی اعمال می کنند، این مناطق عبارتند از: آب های داخلی؛ دریای سرزمینی؛ منطقه مجاور یا منطقه نظارت؛ منطقه انحصاری اقتصادی؛ سکوی ساحلی یا فلات قاره و آب های آزاد.