دکتر مرادعلی شفقی مولان، دارای مدرک دکترای ژئومورفولوژی، آمایش سرزمین را به مفهوم رسیدن به مطلوب ترین توزیع ممکن جمعیت و فعالیتهای اقتصادی در یک پهنه سرزمینی تعریف میکند و میگوید: در این ارتباط لازم است ظرفیتهای محیط طبیعی در منطقه و پهنه جغرافیایی مورد نظر، شناسایی و لیستی از مقدورات و محدودیتهای توسعه احصاء شود.
به گزارش مرزنیوز؛ وی ادامه میدهد: در واقع باید بررسی کنیم با توجه به ظرفیت های منطقه، چه کارهایی را باید انجام دهیم و چه کارهایی را نباید انجام دهیم؛ در راستای مقدورات نیز باید برنامهریزیهای کیفی و کمی لازم را انجام دهیم.
آن قدر به سرمایه انسانی توجه نکردهایم که به جای اینکه امتیازی در جهت توسعه باشد، دست و پاگیر امر توسعه شده و در واقع به خودخوری سرمایه دچار شدهایم
دکتر مرادعلی شفقی مولان ابراز میدارد: گاهی اوقات ما برای توسعه استان خیلی دست و پا میزنیم ولی باید ببینیم اصلا در مدار توسعه قرار گرفتهایم یا نه؟ و با توجه به ظرفیتهای جغرافیای طبیعی و انسانی همچنین تاسیسات و صنایع زیرساختی موجود چه نوع فعالیتهایی برای ارتقاء شاخصهای توسعه صلاح است؟!
این دانشآموخته ژئومورفولوژی توضیح میدهد: باید بدانیم هدف ما از توسعه چیست تا از اقدامات و حرکتهای اضافی و پِرت که منجر به اتلاف منابع و انرژی میشود، جلوگیری کنیم و در راستای اهداف تعریف شده حرکت کنیم.
شفقی معتقد است: تصمیم با اراده فاصله زیادی دارد؛ ما کارشناسان تصمیم گیرنده نیستیم و فقط میتوانیم در پروسه های تصمیمسازی مداخله کنیم. این تصمیمسازی تا به تصمیم و در نهایت اجرا منجر شود، اراده میخواهد که از فرمول هزینه فایده عبور میکند.
* اتلاف سرمایه انسانی در کوره راه توسعه *
وی با بیان اینکه هیچگاه نتوانستهایم به شکل متوازن حرکت کنیم که اقدامات مادربخشهای گوناگون هم افزا و تکمیلکننده همدیگر باشند؛ متذکر میشود: آنقدر به سرمایه انسانی توجه نکردهایم که به جای اینکه امتیازی در جهت توسعه باشد، دست و پاگیر امر توسعه شده و در واقع به خودخوری سرمایه دچار شدهایم.
این کارشناس جغرافیای طبیعی، مدعی است: انسان و فعالیتهای انسانی بخشی از آمایش سرزمین را تشکیل میدهد و نمیتوانیم فقط به جغرافیای طبیعی توجه کرده و از جغرافیای انسانی غافل شویم. اینها لازم و ملزوم همدیگر هستند.
وی اظهار میدارد: در کشور ما بیشتر از هر ثروت دیگری سرمایه انسانی خودنمایی میکند. متاسفانه دانشگاهها با هزینههای کلان این سرمایه انسانی را تولید کرده و تحویل جامعه میدهند که در نهایت هیچ نفعی برای توسعه جامعه ندارند.
شفقی در بخش دیگری از صحبتهای خود اعلام میکند: شالوده اصلی توسعه پایدار رسیدن به تعادل است. تعادل یعنی انرژیها، بخشها و حوزههای مختلفی که برای زیست انسان تعریف میشود در جایی به تعادل برسند؛ لازمه پایداری و بقا، تعادل است؛ یعنی مسائل حوزههای مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی باید قوام بخش همدیگر باشند.
وی با بیان اینکه عمده ظرفیت ما مصروف عدم صلح با خود و دیگران و تنش و اضطراب درونی میشود، تصریح میکند: صلح با خود، دیگران و طبیعت یکی از آموزههای اساسی بشریت است و اگر به دنبال توسعه پایدار هستیم، باید تعارضات را رفع کنیم.
خبرنگار: غلامحسین دیده بان
لینک کوتاه: https://marznews.com/?p=204578
