این منطقه، معمولاً از خط مبداء – خواه خط مبداء جزری خواه خط مبداء مستقیم که طبق قانون بین نقاط مشخص رسم می شود – شروع شده و تا فاصله معینی که مورد ادعای دولت ساحلی است، به سوی دریای آزاد امتداد می یابد و طبق کنوانسیون سوم حقوق دریاها در سال ۱۹۸۲م، می تواند حداقل ۳ و حداکثر ۱۲ مایل عرض داشته باشد.
امروزه دولت ها، شش نوع صلاحیت را در مناطق برون ساحلی اعمال می کنند، این مناطق عبارتند از: آب های داخلی؛ دریای سرزمینی؛ منطقه مجاور یا منطقه نظارت؛ منطقه انحصاری اقتصادی؛ سکوی ساحلی یا فلات قاره و آب های آزاد.
بیشتر کشورهای دنیا به علت مجاورت با یک یا چند دریا مرزهای دریایی دارند. برخی کشورها به دلیل موقعیت خود (محاط بودن خشکی) از دسترسی به دریا محرومند و در نتیجه فاقد هرگونه مرز دریایی اند.
حاکمیت هر دولت در مرزهای خشکی و دریایی آن دولت پایان می یابد. این مرزها در واقع به صورت سطوحی نمایان می شود که تا جو زمین امتداد دارند و در عین حال قلمرو هوایی دو دولت مجاور را هم جدا می کنند.
تقریبا از نیمه دوم سال ۹۸ بحث بورس و رونق آن در بین عموم مطرح شده و در اواخر سال پیش و اوایل سال جاری به اوج خود رسیده است تا جائی که آمار افرادی که برای دریافت کد بورسی در مرحله انتظار هستند و یا دریافت نموده اند بسیار بالاست.
ب) استفاده از رود و کانال برای تعیین خط مرزی در مقایسه با رشته کوه با توجه به مزیت های آن عبارت است از: ۱- وجود مسیر مشخص بر روی نقشه؛ ۲- پهنای کم در مقایسه با رشته کوه که به هنگام علامتگذاری بر روی زمین معمولاً مشکلات کمتری ایجاد می کند.