تلاشهای فراوانی که در دهههای گذشته برای آب رسانی به شهر و روستاهای مختلف کشور صورت گرفت، به رغم اینکه میانگین شاخص دسترسی به آب شرب را در کل کشور به شکل قابل توجهی افزایش داد، اما هنوز میان شاخصهای کلی با واقعیتهای موجود در برخی استانهای کشور تفاوت فاحشی وجود دارد. مثل استان سیستان و بلوچستان که بررسیها نشان میدهد بیش از ۵۰ درصد اهالی روستایی اش از آب شرب سالم محروم هستند.
بر خلاف بسیاری از مناطق کشور که به تازگی اسیر بحران آب شده اند، حکایت بی آبی در بشاگرد، با جمعیتی بالغ بر ۳۰ هزار تن، مربوط به سالهای اخیر نیست و این مردم سالیانی است که دهانشان از بی آبی خشک شده و کودکان معصومشان ـ که شاید بیشتر از ۱۰ سال هم ندارند ـ مجبورند برای کمک به والدین خود با ظروف پلاستیکی هم وزن خود به کار آب رسانی به خانه هایشان مشغول باشند.
در شرایطی که یک ماه از سال آبی جدید میگذرد و مناطق غربی کشور با بارشهای امیدوارکنندهای همراه شده است، مناطق شرقی کشور به شدت از بحران بی آبی رنج میبرد و بر پایه گفتههای مسئولان محلی، زمان مرگ تعداد زیادی از روستاها و اقتصاد کشاورزی این مناطق فرا رسیده است؛ وضعیتی نگران کننده که از آن میتوان به عنوان زنگ هشداری برای متولیان آب و خاک کشور برای جلوگیری از تشدید بحرانهای ایجاد شده تعبیر کرد.
رئیس پارلمان عراق امروز (چهارشنبه) با تاکید بر لزوم حل بحران آب در عراق به ویژه در استان بصره گفت: موضوع آب مهم ترین اولویت ما در گفت و گوهای اینده با ایران و ترکیه است.
خشکسالی معضلی برای سیستان که حالا زندگی مردم این دیار با آن گره ایی کور خورده است و اکنون مردم سیستان چشم امید به باز شدن این گره کور دارند. منطقه سیستان(زابل) از جمله مناطقی است که با دارا بودن آب و هوای گرم و خشک، همواره پدیده های طبیعی سیل و خشکسالی به وفور در آن دیده شده است و ساکنان آن خسارات بسیار زیادی را متحمل شده اند.
وزیر منابع آب عراق به ادعاهای چند ماه اخیر مبنی بر نقش ایران در بستن سرچشمه های رودهای سرازیر شده به اراضی عراق پایان داد و تاکید کرد که مشکل اصلی کم آبی عراق از ترکیه و نه جمهوری اسلامی ایران است.
همزمان با اعتراضات خیابانی در برخی شهرهای عراق از جمله بر سر بحران آب و در اولین درگیری مسلحانه بین دو خانواده بر سر سهم آب شرب در شهر کرکوک (۳۶۵ کیلومتری شمال بغداد) یک نفر کشته و ۴ تن دیگر زخمی شدند.
بحران آب اگر به همین روند ادامه یابد، مازندران به کویری تبدیل می شود که هیچ جاذبه ای در آن وجود نداشته و گردشگران رغبتی به آمدن به این استان پیدا نخواهند کرد.