حدود ۱۰ روز پیش بود که مطلع شدیم یک هیات از کارشناسان از همه دستگاههای اجرایی ایران وارد عراق شده و مذاکرات خود را بدون فوت وقت و بصورت فشرده با طرف عراقی شروع کرده اند؛ مذاکراتی که در آستانه سفر معاون اول رییس جمهوری ایران به عراق آغاز شده بود.
سالن اجتماعات هتل منصور در حاشیه دجله، محل انجام این مذاکرات بود که چانه زنی ها بر سر بند بند متون اسناد همکاری با قوت ادامه داشت.
این مذاکرات برای آماده کردن اسناد مربوط به سومین کمیسیون مشترک عالی دو کشور شروع شده بود و از طرف ایرانی معاون وزیر صنعت و معدن و تجارت، در راس هیات های ایرانی و دو معاون وزیر عراق از جمله معاون کشاورزی و حمل و نقل در راس هیات های عراقی کار را دنبال می کردند.
طولانی شدن رفت و برگشت ها، بحث ها و مقابله متون نشان از آن داشت که طرفین به صورت کاملا ویژه حساسیت ها و منافع خود را دنبال می کنند؛ اگر چه اکنون دو کشوری هستند که در جنگ علیه تروریسم متحد شده و در بالاترین سطوح سیاسی و امنیتی همکاری های استراتژیکی دارند.
یک روز مانده به آغاز سفر معاون اول رییس جمهوری ایران که قرار است این اسناد با حضور وی و العبادی نخست وزیر عراق امضا شود، تعداد زیادی از اسناد آماده و از سوی مقامات ذیربط دو کشور پاراف شد، با اینحال در ساعات پایانی مانده به سفر هنوز چند سند در رفت و برگشت بود و مذاکرات در سطوح کارشناسی ادامه داشت.
یک یادداشت تفاهم کمیسیون مشترک حاوی ۱۰۰ بند که در آن توافقات دو کشور در زمینه های آب، برق، گاز، نفت و پتروشیمی نهایی شد، و تعدادی یادداشت تفاهم در زمینه های گردشگری، رسانه ای، نمایشگاهی و همچنین دو سند در مورد حمل و نقل و دو سند نیز در خصوص قرنطینه گیاهی و دامی، به سرانجام رسید تا در حضور مقامات عالی دو کشور به امضا برسد.
چانه زنی ها و سماجت ها در پروسه توافقات و تفاهم ها، نشان داد، برغم اینکه دو کشور هم اکنون برادرانه در یک جبهه سرنوشت ساز در جنگ علیه تروریسم و تکفیر قرار دارند، اما منافع خود را در روابط دوجانبه با حساسیت دنبال می کنند.
امروزه هیچکس در عراق نیست که نقش ایران را در نجات بغداد و اربیل از سقوط به دست داعش انکار کند، حتی مخالفان نیز بطور کامل باور دارند که اگر در روزهای حساس خرداد و مرداد امسال کمک های فوق العاده ایران نبود، بغداد و اربیل سقوط کرده بودند.
با اینحال جمهوری اسلامی ایران برغم وجود تمایلات فراوان و گسترده مردم عراق به رابطه با ایران در همه سطوح، هیچگاه بخاطر کمک ها و حمایت هایش تلاش نکرده که از این کشور امتیاز ویژه بگیرد.
نوع رابطه ایران با کشورهای محور مقاومت و دوستانش همواره به همین نحو بوده و هیچگاه کمک هایش با چشمداشت همراه نبوده است؛ آیا این مدل نمی تواند الگوی همکاری های گسترده تر منطقه ای باشد؟
